Kinky Journey

การเรียนรู้ถ้าเริ่มด้วยวางพื้นฐานให้ดี จะเป็นฐานที่มั่นคง ทำให้ไปได้กว้างและไปได้ไกล บ่ายวันนี้กลับมาที่ Kicolit Studio ที่ Tadanobaba อีกครั้งด้วย private class กับ อ.คิโนโกะ ตอนแรกแกก็ยังงง ๆ ว่าเป็นใคร แต่พอเริ่มมัดแกก็จำได้ล่ะว่าเคยเจอกันที่กรุงเทพ หลังจากนั้นก็ไหลไปเลย มาเรียนคราวนี้คือเพิ่มท่าใหม่จากของเดิม แล้วได้เรียนเทคนิคใหม่เพิ่มด้วย ระหว่างสอนแกก็ถามว่ามาญี่ปุ่นคราวนี้ไปเที่ยวไหนบ้าง ตอบว่าไม่ได้ไปไหนเลย มีแต่ไปเกี่ยวกับเรื่องชิบาริ แกอุทานบอกว่า Shibari Maniac รู้สึกอย่างนั้นจริงว่าบ้าเรื่องนี้มาก (ฮา) จากที่เรียนมาชิบาริในสไตล์ของอาจารย์เป็นแนวที่ดีสำหรับการแสดง การมัด การเดินเชือก ลวดลาย ทุกอย่างกระชับ ดูดี มีเหตุและผลในแต่ละขั้นตอน เป็นพื้นฐานที่ดีมากสำหรับใครที่สนใจอยากจะฝึกแล้วไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นกับใครดี ตอนสอนเสร็จแกมาดูรายละเอียดคอร์สที่เราเรียน แกยังบอกว่าเย็นนี้ว่างไหม อยากให้เข้า group class ด้วย จะได้เติม curriculum ให้เต็ม คือเรียนข้ามขั้นเยอะไปหน่อย แต่รู้สึกไม่ค่อยสบายเลยขอตัวกลับก่อน เรื่องของ อ.คิโนโกะ เคยเขียนถึงยาว ๆ ไปตอนที่แกมาสอนที่ไทยเมื่อเดือน มี.ค. ที่ผ่านมาล่ะ ครั้งนี้อาจจะมีเรื่องเล่าน้อย…

มาที่ญี่ปุ่นให้ความรู้สึกว่าต้องสู้ชีวิตตลอด นอกจากสภาพอากาศที่แปรปรวน เครื่องดื่มอย่างกาแฟก็เข้มเหมือนจะให้ร่างกายกระฉับกระเฉงมีแรงสู้งาน เบียร์ก็ไม่เบา เข้มไม่แพ้กัน จะมานุ่มนวลละมุนเหมือนคราฟท์เบียร์ไทยไม่มี เรียกว่า work hard, play hard always and forever จริงจัง ในตอนแรกที่รุ้จักชิบาริ มีคำนึงที่ป้าโยยบอกเสมอคือ connection ต้องมีสิ่งนี้เสมอเวลามัด ตอนที่สามารถมัดลอยครั้งแรกให้ป้าเห็น แกบอกว่าดีใจน้ำตาซึม แล้วเห็นว่ามี connection ที่ดีกับนางแบบด้วย ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าคืออะไรหรอก แต่ก็คิดว่ามาถูกทางล่ะ วันนี้มีไปเรียนกับลุงสตีฟ (Steve Osada) ตอนสองทุ่มที่ Studio Six แต่ด้วยว่าไม่มีอะไรทำ ช่วงบ่ายเลยไปเดินโต๋เต๋ที่ Kurage ร้านลาเท็กส์ชื่อดังที่อยู่ใกล้ที่พักอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วก็ไป Ogawa Rope ร้านเชือกที่ทุกคนน่าจะคุ้นเคย เชือกปอ jutte ที่ใช้กันในไทยก็มาจากร้านนี้เป็นส่วนใหญ่ ปกติเคยสั่งออนไลน์กับร้านนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ไปเจอหน้าร้าน การไป Ogawa Rope ที่อยู่เมือง Taito ต้องไปลงที่สถานี Uguisudani ชื่อไม่คุ้นและไม่รู้จักแต่อยู่บนสาย Yamanote Line…

ชิบาริในความหมายของคนญี่ปุ่นเป็นยังไง? เป็นศิลปะอย่างที่เราคิดกันในที่นี้รึเปล่า? สำหรับเราคือไม่ ถ้าศึกษาประวัติของชิบาริในอดีต จะเห็นว่าเกี่ยวข้องกับเรื่องบันเทิงโลกีย์และเพศอย่างแยกจากกันไม่ได้ ชิบาริเพิ่งถูกนำมาใช้มาทางศิลปะก็เมื่อในสมัยปัจจุบันนี้ วันนี้มีนัดไปดูโชว์ของคาซามิ เรนกิ (Kazami Renki) โชว์อันนี้จับผลัดจับผลูมาก คือก่อนไปญี่ปุ่นเห็นแกโพสว่ามีงานถ่ายรูปกับโชว์ในช่วงที่เราจะไป เลยทักไปถามว่าไปได้ไหม แกว่ามาได้เลย ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าโชว์อะไร ก็อยากรู้แหละ โชว์นี้จัดที่ MK Studio แถวสถานี Shin Okubo แต่ละสถานีในโตเกียวมีความพิเศษของย่านนั้น ๆ อย่าง Shin Okubo แม้จะห่างจากสถานี Shinjuku แค่สถานีเดียว แต่เหมือนเป็นย่านพักอาศัย ร้านค้าก็เหมือนเป็นร้านบ้าน ๆ ให้อีกบรรยากาศ ไม่ได้หวือหวาฟู่ฟ่าเหมือนชินจูกุ เห็นมีร้านอาหารไทยหลายร้านด้วย MK Studio คล้าย ๆ กับ Kitcolit คือเป็นชั้นใต้ดินรวมกับชั้นบนดิน โชว์ของคาซามิจัดหลังจากมีเซสชั่นถ่ายรูปเมื่อช่วงบ่าย เป็นโชว์ที่น่าสนใจตั้งแต่คนดูเพราะแต่ละคนอายุน่าจะเกิน 60 อย่างแน่นอน ให้ความรู้สึกเหมือนแฟนคลับมาดูโชว์ศิลปินในดวงใจ นางแบบในงานนี้มีสองคือ ชื่อว่า Yume กับ Ren ซึ่งในครึ่งแกจะเป็นการโชว์ความสามารถของทั้งสองคน ไม่ว่าในเรื่องของ…

ตั้งแต่รู้จักชิบาริมา พอถึงจุดหนึ่งก็เกิดคำถามกับตัวเองว่าจะไปต่อยังไงดี ตอนแรกเรามองชิบาริคือเรียนรู้วิธีการมัด หัดเดินเชือก มัดให้ได้ตามรูปแบบ สร้างลวดลาย ไปจนถึงวิธีการมัดลอย และอื่น ๆ สิ่งเหล่านี้เราเรียกว่า “ทักษะ (skill)” ซึ่งถ้าเป็นทักษะก็จะสามารถฝึกฝนให้ชำนาญได้ แต่พอเราชำนาญแล้ว กลับรู้สึกว่าไม่ใช่ คนที่เรียนรู้ทักษะใหม่ ๆ เช่น วาดรูป ทำอาหาร ฯลฯ น่าจะจำความรู้สึกเวลาที่ร่างกายเริ่มทำตามที่ฝึกได้โดยไม่ฝืน ไม่ต้องคิดซับซ้อนว่าทำอะไรก่อนหรือหลัง กระบวนการเป็นยังไง ความรู้สึกตอนนั้นจะบอกได้เลยว่าร่างกายเริ่มซึมซับทักษะนั้นในตัว และเมื่อทำไปเรื่อย ๆ ฝึกฝนไปเรื่อย ๆ จะสามารถทำได้ชำนาญเหมือนสัญชาติญาณอีกอย่าง (2nd nature) แต่ของเราพอถึงจุดที่เริ่มทำได้สบาย ๆ ความรู้สึกกลับแตกต่าง ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นธรรมชาติอย่างที่คิด เหมือนยังไม่เป็นตัวของตัวเอง นั่นทำให้เรากลับมาย้อนถามตัวเอง หรือบางทีชิบาริอาจจะไม่ใช่แค่เรื่องวิธีการมัดอย่างเดียว มันอาจจะมีบางสิ่งที่เราขาดไปหรือยังไม่เข้าใจ แต่มันคืออะไรล่ะ? นี่เป็นความสงสัยที่คลุมเครือมาก คือยังไม่รู้เลยล่ะว่าสงสัยเรื่องอะไร ประเด็นไหน คือยังไม่สามารถสกัดออกมาเป็นคำถามที่เหมาะสมได้ แต่ความรู้สึกบอกว่านี่คือปัญหา ไม่สามารถอยู่เฉย ๆ ต้องหาทางแก้ ซึ่งเมื่อไม่รู้ว่าคืออะไร ก็ต้องพยายามทดสอบ ทดลอง ว่าสิ่งที่คิดนั้นใช่หรือไม่ใช่ มันตอบสนองต่อสิ่งที่ค้างคาใจอย่างไร ซึ่งต่อให้พยายามค้นหาคำตอบ…

บ่ายวันนี้เริ่มต้นด้วยฟ้าครึ้ม เพราะช่วงนี้พายุเข้าโตเกียว คนอื่นมาเที่ยวญี่ปุ่นจะเจออากาศสดใส ฟ้าสวย ถ่ายรูปดี นี่มาครั้งแรกเจอพายุเข้า กลับตาลปัตรดีมาก (ฮา) และใช่ครับ อ่านไม่ผิด ตื่นบ่าย เพราะตอนวางแผนก็มีเรื่องที่ตั้งใจจะทำในแต่ละวัน แล้วเวลาที่เหลือก็ปล่อยฟรี จะไปทำอะไรก็ตามใจ วันนี้มีทำเรื่องเดียวคือไป Ichinawa Salon ของ Hajime Kinoko ตอนทุ่มนึงที่ Kicolit Studio เห็นว่าเวลาเหลือเลยหาโอกาสเดินสำรวจรอบ ๆ ที่พัก ซึ่งปกติชอบเดินอยู่แล้ว ยิ่งเป็นญี่ปุ่นที่ถนนหนทางดี เดินสะดวก เลยยิ่งสนุกใหญ่ ได้มองรายละเอียดรอบตัว ทำความคุ้นชินกับสถานที่อย่างไม่รีบร้อน แต่อากาศก็เป็นใจเหลือเกิน แดดไม่มี ฝนปรอยหยุมหยิมตลอดทาง คิดในใจว่าก่อนมามีคนบอกว่าช่วงนี้เข้าฤดูร้อน ไม่ต้องเตรียมเสื้อผ้ามาเยอะ ดูท่าจะต้องคิดใหม่ เดินได้สักพักก็ต้องล่าถอย เพราะเหมือนฝนจะไม่ยอมให้อ้อยอิ่ง เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ในความเร่งรีบกลับที่พักก็ได้ประจักษ์ถึงประสิทธิภาพของร่มญี่ปุ่นที่คิดออกแบบมาอย่างรอบด้าน ไม่ว่าทำไมต้องทำเป็นร่มใส เพื่อจะได้มองเห็นทางเวลากางร่มปะทะกับลมฝนที่กระแทกมาซึ่งหน้า ถ้าโดนลมพัดแรงจนก้านร่มกระเดิดผิดด้าน แค่หันร่มมาให้ถูกด้าน ก้านก็กลับมาอยู่ที่เดิม ประทับใจมาก สมควรเรียกว่านวัตกรรมโดยแท้ ตกเย็นก็เริ่มผจญภัยสถานีรถไฟกัน Kicolit Studio ตามแผนที่บอกว่าอยู่ที่สถานี Tadanobaba…

All my bags are packed but I’m not ready to go… พอถึงวันจะบินก็ยังรู้สึกไม่พร้อมจริง ๆ มีเรื่องให้คิดกังวลมากมายไปหมด ขนของเผื่อไปเยอะมาก (aka น้ำหนักเกินไปเยอะ เพิ่งรู้ว่าเชือกที่มัดน้ำหนักรวม ๆ เกือบ 10 กก. OMG) ไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิตอนกลางคืนวันที่ 31 พ.ค. ขึ้นเครื่องของสายการบิน Zipair ซึ่งเป็น low cost ที่เพื่อนแนะนำว่าเครื่องใหม่ บริการดี แล้วไฟล์หกชั่วโมงก็ได้เริ่มขึ้นหลังเที่ยงคืนวันนั้น เมื่อก่อนเคยนั่งเครื่องแบบนี้ก็รู้สึกว่าไม่เป็นไร แต่ลืมคิดไปว่าที่เคยนั่งนั้นคือไม่กี่ชั่วโมงไม่ได้ยาวนานขนาดนี้ แถม “ชะรา ธัมโมมหิ ชะรัง อะนะตีโต” เรามีความแก่เป็นธรรมดา ลงเครื่องที่สนามบินนาริตะเช้าวันรุ่งขึ้นปุ๊ป เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวปวดหัวปวดหลังมากันครบ ที่นั่งขยับได้น้อย แทบไม่ได้นอนบนเครื่องเลย เดินเข้าสนามบินก็เงียบเหลือเกิน เหมือนเป็นกลุ่มเดียวที่เดินในสนามบิน (น่าจะเพราะเช้า?) แถมแดดญี่ปุ่นก็จ้าซะเหลือเกิน แสบตา แต่ก็คิดว่าดีที่มาถึงตอนเช้า เพราะยังเด๋อมาก หัวยังไม่แล่น ยังไม่รู้ว่าต้องทำไรบ้าง…

เอาจริงก็ไม่นึกไม่ฝันว่าการที่ได้รู้จักชิบาริจะนำพาตัวเองไปจนถึงญี่ปุ่นได้เลยล่ะ เป็นคนที่ไม่ได้มี passion ใด ๆ เกี่ยวกับญี่ปุ่นถึงแม้จะโตมาในช่วงที่ญี่ปุ่นส่งออกวัฒนธรรมไปทั่วโลกในช่วงก่อนปี 2000 อ่านกัมดั้มแต่ก็ไม่อยากไปเห็นมันขยับได้ ไม่ได้โปรดปรานอาหารญี่ปุ่นขนาดขาดไม่ได้ เห็นเพื่อน ๆ ไปเที่ยวก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากไป ฯลฯ เรียกได้ว่าการจะไปเที่ยวประเทศนี้ไม่เคยอยู่ในหัว แต่พอจะต้องไป มันก็มีเหตุจนได้ เริ่มมาจากว่าไม่ได้เจอป้าโยย (Yoi Yoshida) มานานแล้ว แกเป็นอาจารย์คนแรกที่สอนและเปิดโลกให้รู้จักชิบาริ เมื่อก่อนโควิด19 แกมาไทยบ่อยก็ยังเห็นหน้าค่าตากัน พอโควิด19 และหลังจากนั้น หลายอย่างก็เปลี่ยนไป เรารู้สึกว่าชีวิตมันสุ่มเสี่ยงต่อการแหลกสลายอย่างง่ายดายเหลือเกิน อะไรที่อยากทำ คิดว่าได้ทำแน่นอน บางทีกลายเป็นว่าไม่ได้ทำ อะไรที่คิดว่ามั่นใจก็อย่ามั่นให้มาก มันมีสิทธิพังได้ พอเป็นแบบนี้เลยคิดว่าแล้วเราเหลืออะไรที่อยากจะทำบ้างล่ะ หน้าป้าก็ลอยมา นั่นทำให้เริ่มมีความคิดว่าจะไปญี่ปุ่นล่ะ แต่ไปญี่ปุ่นแล้วจะไปทำอะไร ก็ยังไม่รู้ จนได้มาเรียนกับ อ.คิโนโกะ (Hajime Kinoko) ที่กรุงเทพเมื่อปลายเดือน มี.ค. 66 อันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เรียนแบบจริงจัง หลังจากที่ไปเรียนออนไลน์กับหลายคน ที่เรียนแบบตัวต่อตัวก็คือลงเรียนกับโจนาธาน (SeattleShibari) ซึ่งความรู้ที่ได้ ทำให้เราเข้าใจชิบาริในรายละเอียดมากขึ้น เห็นภาพที่กว้างขึ้น และวางพื้นฐานที่ดีให้เรา สำคัญคือแกก็เป็นลูกศิษย์ อ.คิโนโกะ ด้วยเหมือนกัน…